Daily Archives 24 czerwca 2017

Ustawa o zawodzie lekarza – obok, przyjmowanego przez nią jako oczywiste, a zatem przez nią nic unormowanego, zatrudnienia w zakładzie opieki zdrowotnej, w medycznej jednostce badawczo-rozwojowej lub w jednostce organizacyjnej szkoły wyższej prowadzącej studia medyczne – przewiduje inne formy wykonywania zawodu, a w szczególności wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej, wykonywanie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej oraz wykonywanie grupowej praktyki lekarskiej w formie spółki prawa cywilnego.

W systemie tym każdy przyjęty pacjent jest źródłem dochodu. Uzależnienie przychodów szpitala od liczby pacjentów również skłania do powstawania wielu nieprawidłowości. Zaliczymy do nich:

Aby wykonywać indywidualną specjalistyczną praktyką lekarską, należy uzyskać zezwolenie właściwej okręgowej rady lekarskiej oraz wpis do rejestru tych praktyk, spełniając, poza wymogami takimi samymi jak w odniesieniu do praktyki indywidualnej, wymóg posiadania specjalizacji w dziedzinie medycyny odpowiadającej wykonywanej praktyce.

Sprzyja tym praktykom brak określonego „koszyka świadczeń standardowych”, czyli prościej mów iąc-jednoznacznego rozstrzygnięcia kwestii, jaki zakres świadczeń należy do gwarantowanych nieodpłatnie wszystkim ubezpieczonym w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Świadczeniodawcy są mieszkańcami krainy dotkniętej przeludnieniem. W ramach istniejących zasobów (chociaż nie potrzeb) jest ich zbyt wielu. W Polsce, podobnie jak na całym święcie nic istnieje efektywny rynek świadczeń zdrowotnych. Istnieje natomiast konkurencja, lokalnie bardzo ostra. Zdarza się, że konkurencja ta jest dość odległa od konkurencji uczciwej. Czynniki kształtujące styk negocjacyjny świadczeniodawców:

Prekursorem w dziedzinie cas-mix był Robert B. Fetter z Yale University w Stanach Zjednoczonych. Opierając się na założeniu, że pobyt pacjenta w szpitalu służy wyleczeniu z danej dolegliwości, zdefiniował 54 tzw. Główne Kategorie Diagnostyczne (MDC) oraz 333 docelowych diagnostycznych grup pacjentów. System DRG, czyli jednorodnych grup pacjentów, został zbudowany poprzez szczególne przyporządkowania do których, jako ostatnie zaliczymy: