Category Biznes

Zgodnie z ustawą o izbach lekarskich z dnia 17 maja 1989 r. zadaniami samorządu lekarzy jest:

– 1) sprawowanie pieczy i nadzoru nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza:

Gdy podmioty te działają jako pracodawca w celu udzielania świadczeń zdrowotnych swoim pracownikom, utworzone w tym celu przez nic ZOZ-y są ZOZ-ami niepublicznymi (art. 8 ust. 4 ustawy o ZOZ).

Zmiana systemu finansowania usług na system ubezpieczniowo-budżc- towy jest tylko jednym z elementów reformy ochrony zdrowia w Polsce. Reforma zakłada również oparcie funkcjonowania systemu ochrony zdrowia o regulowany rynek świadczeń zdrowotnych, dlatego też o całościowych zmianach będzie można mówić dopiero po zafunkcjonowaniu mechanizmów rynkowych zarówno po stronie świadczeniodawców (lekarze, przychodnie, szpitale, sanatoria) jak i po stronie dysponenta środków finansowych (Kasy Chorych, Instytucje Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego).

Zawód pielęgniarki (położnej) może zatem wykonywać osoba posiadająca prawo wykonywania zawodu stwierdzone przez okręgową radę pielęgniarek i położnych. Podobnie też do przepisów o zawodzie lekarza unormowano m.in. wydawanie przez okręgową radę pielęgniarek i położnych zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu albo ograniczonym prawic wykonywania zawodu.

Występuje całkowity brak zrozumienia, że aby zarządzać informacją i ją sensownie przetwarzać, należy wykonać szereg analiz aby przedsięwzięcie miało szanse zakończyć się pozytywnie.

Stąd coraz szersze zainteresowanie zyskuje koncepcja elektronicznego rekordu medycznego oraz elektronicznego rekordu pacjenta. Za elektroniczny rekord medyczny uważamy „dynamiczny zbiór danych, zapisanych w formie elektronicznej, tworzony przez personel medyczny (da nej jednostki), w celu umożliwieniu sobie i innym dostępu do informacji koniecznej do realizacji opieki medycznej nad pacjentem’” (definicja wg EPR Programme'). Rekord ten jest zatem tworzony i przetwarzany głównie na terenie jednostki opieki zdrowotnej, która zajmuje się pacjentem w trakcie danego incydentu zdrowotnego. Udostępnianie danych z rekordu medycznego innym podmiotom następuje wtedy, gdy istnieją odpowiednie wymagania prawne i organizacyjne, oraz gdy inni potencjalni użytkownicy wyrażają zainteresowanie takimi danymi.

Z chwilą przygotowania podstawowej bazy lokalowej oraz skompletowania kadry medycznej należy jak najszybciej rozpocząć wprowadzanie ZOZ na rynek usług medycznych. Z badań socjologicznych wynika, iż jednym z ważniejszych czynników wzbudzających zaufanie do placówki jest jej długotrwałe funkcjonowanie na danym terenie.

Ustawa o ZOZ określa Zakład Opieki Zdrowotnej jako wyodrębniony organizacyjnie zespół osób i środków majątkowych utworzony i utrzymywany w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia.

Mechanizmy, które na dzień dzisiejszy warunkują polityką Kas dalekie są jeszcze od rozwiązań docelowego modelu. N ieprawidłowości występujące w funkcjonowaniu Kas Chorych mają swoje źródło między innymi w braku konkurencji między płatnikami i upolitycznianiu Rad Kas Chorych. Zagraża to sprowadzeniu Kas do roli bezwolnego płatnika.

Dokonując wyboru tabeli płac w danym ZOZ należy więc ustalić, czy sytuacja kadrowa i koncepcje motywowania skłaniają do znacznego różnicowania stawek płac między różnymi pracownikami na tym samym stanowisku, czy raczej do wyrównywania płac na stanowisku a różnicowania między stanowiskami. Ocena tabeli płac wprowadzonych w kilku placówkach służby zdrowia w 1999 r. wskazuje jednak, że przy ich kształtowaniu nie kierowano się ww. przesłankami. Na ogół dolne stawki pozostawiano na poziomie z 1998 r., co mogło mieć związek z niepewnym wzrostem płac pracowników otrzymujących stawki zbliżone do dolnych widełek, natomiast podwyższano stawki górne. W konsekwencji spowodowało to zwiększenie możliwości różnicowania plac na stanowiskach, ale w niejednakowym stopniu. W jednym z warszawskich ZOZ rozpiętości wzrosły: na stanowisku ordynatora z 95 do 140%, starszego asystenta z 99 do 130%, młodszego asystenta ze 107% do 140%, starszej pielęgniarki ze 108% do 150% a salowej z 62% do 70%. W efekcie różnice stawek między niektórymi stanowiskami wzrosły, a między innymi zmniejszyły się. Np. różnica w maksymalnej stawce między ordynatorem a starszym asystentem wzrosła z 14 do 20%, starszym asystentem a asystentem z 6,5 do 10%, pielęgniarką a salową z 39 do 47%, natomiast miedzy asystentem a młodszym asystentem zmniejszyła się nieznacznie (z 6,8 do 5,2%), podobnie jak między pielęgniarką oddziałową i starszą pielęgniarką (z 7,4 do 6,2%). Przykład ten nie dowodzi jednak, że w tym ZOZ zwiększyły jej faktyczne różnice płac miedzy stanowiskami, gdyż nic wykorzystywano maksymalnych stawek. Dowodzi natomiast, że opracowując nową tabelę płac nie określono polityki różnicowania płac – czy ma ona sprzyjać zwiększeniu zróżnicowania płac różnych pracowników na tym samym stanowisku, czy zwiększeniu zróżnicowania miedzy stanowiskami kierowniczymi a wykonawczymi lub lekarzami a średnim personelem medycznym.

Tak więc obok pracowników sektora finansów publicznych odpowiadają również osoby dysponujące środkami publicznymi, w tym także osoby odpowiedzialne za gospodarowanie środkami publicznymi przekazanymi podmiotom z poza sektora finansów publicznych.

Z ekonomicznego punktu widzenia istotną cechą profilaktyki jest przesunięcie w czasie uzyskiwanych efektów zdrowotnych. Wykorzystując terminologię ekonomiczną można stwierdzić, że profilaktyka jest postrzegana jako inwestycja. Korzyści z niej wynikające mogą występować w różnych okresach w długim czasie lub jednorazowo po upływie długiego okresu, w przeciwieństwie do kosztów ponoszonych z reguły jednorazowo na początku okresu realizacji danego przedsięwzięcia. Koszty różnią się od efe- ków także tym, iż w zasadzie nic towarzyszy im element niepewności. Zjawisko to jest typowe dla procesów inwestycyjnych i wydatków z nimi związanych. Ponadto, znane są przykłady działań profilaktycznych przynoszących ważne natychmiastowe efekty posiadające charakter niemierzalny.

Przewidziane w projekcie ustawy o ratownictwie medycznym zadania instytucji państwowych i samorządowych wykluczają możliwość pełnej prywatyzacji tego sektora, ale dają szansę lustrzanego zastosowania prywatyzacji funkcjonalnej w dziedzinie transportu sanitarnego. W tym wypadku to podmiot publiczny wynajmuje i wydzierżawia środki transportu sanitarnego od właściciela prywatnego uzyskując od razu wysokiej jakości sprzęt, bez kłopotów związanych z serw isem sprzętu i zarządzaniem zasobami kadrowymi taboru sanitarnego.

Są dwie „szkoły” kierunków przekształcenia dla tej dziedziny usług. Według pierwszej prywatyzacja gabinetów specjalistów jest jedynym sposobem likwidacji kolejek i podniesienia jakości świadczeń. Według drugiej przychodnie specjalistyczne muszą być połączone funkcjonalnie ze szpitalem, ponieważ lekarz bez kontaktu z oddziałem szpitalnym przestanie być po kilku latach pełnowartościowym specjalistą.