Podatek jest zjawiskiem historycznym. Jako instytucja ekonomiczno-prawna ma swoją określoną genezę. Od najdawniejszych czasów ludzie płacili podatki. Płacono je już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Były to podatki gruntowy (tributum soli) i spadkowy {yecesima hereditatum). Znaczący wpływ na koncepcje i poglądy podatkowe w okresie średniowiecza wywarła doktryna Kościoła katolickiego, gdzie konstrukcje podatków rozpatrywane były poprzez pryzmat sprawiedliwości i moralności zgodnej z nauką Kościoła.
W Polsce podatki zostały wprowadzone we wczesnym średniowieczu (w wieku XI-XII) i przyjęły formę renty gruntowej uważanej za pierwowzór podatku dochodowego. W II połowie XIV wieku podatkami płaconymi w Polsce były: podatek łanowy – pobierany od właścicieli (posiadaczy) ziemskich: podatek szosowy – płacony od nieruchomości miejskich, którego wysokość uzależniona była od zawodu właściciela oraz od położenia i kategorii nieruchomości: podatek czopowy – o charakterze akcyzy, ściągany od producentów i sprzedawców trunków, a także od eksportu i importu niektórych grup towarów oraz podatek podymny o charakterze podstawowym powszechnie obowiązujący – uiszczany przez gospodarstwa domowe.
Ostateczny kształt, zbliżony do współczesnego, system podatkowy przyjął w ustroju kapitalistycznym, kiedy to w Anglii w 1798 r. wprowadzono – po raz pierwszy na świecie – podatki dochodowe, progresję podatkową w zakresie opodatkowania dochodów oraz rozróżnienie w opodatkowaniu dochodów konsumpcyjnych i akumulowanych.
Leave a reply