Poczynając od pierwszego kroku jaki stanowiło opracowanie dwóch dokumentów strategicznych zarysowujących drogę do akredytacji placówek medycznych w Polsce zakładaliśmy, że w swojej ostatecznej formie akredytacja będzie prowadzona pod auspicjami Rady reprezentującej szereg organizacji. Model ten dobrze sprawdził się w krajach posiadających dojrzałe systemy akredytacyjne. Przyjęto, iż Rada ta powinna spełniać trzy warunki. Po pierwsze ma reprezentować duże, wpływowe organizacje sprzyjając wiarygodności systemu oceny i oferując istotne poparcie tychże organizacji dla idei akredytacji. Po drugie w jej łonie powinny równoważyć się różne, możliwe, grupowe lub zawodowe interesy tak, aby było ciało akredytujące odporne na naciski polityczne i mogło decydować możliwie bezstronnie. Po trzecie, nie może być zbyt liczna aby nie pogorszyć możliwości operatywnej pracy. Wciągnięto do współpracy szereg organizacji, z którymi początkowo podpisano porozumienie o utworzeniu „Koalicji na rzecz Akredytacji” a następnie powołano Tymczasową Radę Akredytacyjną. Wśród uczestników była Naczelna Rada Lekarska reprezentowana przez dr Jana Ciećkiewicza człowieka dobrze rozumiejącego ducha i mechanizmy akredytacji. Naczelną Radę Pielęgniarek i Położnych reprezentowała dr Anna Piątek, osoba od dawna zaangażowana w działania na rzecz poprawy jakości pracy pielęgniarskiej. Dr Marian Miśkiewicz będąc prezesem Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa znany był nie tylko z tego, iż pełnił funkcję Ministra Zdrowia na początku lat dziewięćdziesiątych, ale przede wszystkim od lat interesował się zagadnieniami jakości opieki zdrowotnej w ogóle a akredytaejąw szczególności czemu dawał wyraz w licznych artykułach w Służbie Zdrowia na te tematy. Dr Andrzej Koronkie- wicz i dr Maciej Murkowski z Centrum Organizacji i Ekonomiki w Ochronie Zdrowia podejmowali wysiłek przybliżenia zagadnień akredytacji polskiemu czytelnikowi pisząc na ten temat interesujące opracowania. W tej grupie reprezentowany był też STOMOZ (Stowarzyszenie Menedżerów Opieki Zdrowotnej) przez dyr. Stanisława Helbicha oraz Stowarzyszenie Dyrektorów Szpitali przez dyr. Mieczysława Pasowicza. W imieniu Towarzystwa Promocji Jakości Opieki Zdrowotnej występował dr Krzysztof Zając. W Koalicji brała też udział Szkoła Zdrowia Publicznego UJ. Reprezentanci tych organizacji brali udział w formułowaniu pierwszego zestawu standardów.
Po okresie ustalania podstawowych zasad systemu akredytacji wysiłek został skoncentrowany na opracowaniu standardów. Były one wielokrotnie korygowane. Ostatecznie w wyniku szeregu wizyt testowych, które miały za zadanie ocenić na ile zarówno standardy jak też tworzący się w ramach CMJ ośrodek akredytacyjny są przygotowane do konfrontacji z rzeczywistością szpitalną. W tej fazie testowej i ostatecznego korygowania standardów brali też udział zrekrutowani wizytatorzy. W drugiej połowie 1998 roku zaczęto stosować pełną procedurę a przeglądy akredytacyjne stały się kompleksowe i wyczerpujące zgodnie z wymogami rutynowej a nic testowej wizytacji. Rozpoczęła się akredytacja właściwa. Podsumowując na 21 szpitali, które poddano ocenie 15 spełniało wymogi w stopniu wystarczającym aby uzyskać status szpitala akredytowanego. Stanowi to 71%, który należy uznać za właściwy bo oznacza to, iż akredytacji nie można uzyskać zbyt łatwo ale też jest ona osiągalna dla większości starających się. Co prawda szpitale, które występowały o akredytację w pierw- szyra okresie to jednostki prawdopodobnie bardziej aktywne i ambitne niż przeciętna. Znane są często z udziału w licznych innych aktywnościach i inicjatywach.
Leave a reply