Uzyskanie koncesji było uzależnione od spełnienia określonych w rozporządzeniu prezydenta RP kryteriów (warunków) formalnych, a w niektórych przypadkach wykazaniem się również posiadaniem odpowiednich kwalifikacji (uprawnień) zawodowych. Z kolei odmowa wydania koncesji ograniczona była do sytuacji obligatoryjnie wyliczonych w akcie prawnym i odnosiła się do spełnienia warunków dotyczących ochrony bezpieczeństwa państwa i ważnego interesu publicznego. W ten sposób właściwe organy administracji uzyskały możliwość decydowania według swobodnego uznania o wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej, by nie zagrażało ono bezpieczeństwu państwa lub ważnemu interesowi publicznemu oraz obywatelom.
W Polsce okresu międzywojennego koncesja na wykonywanie działalności gospodarczej obejmowała: po pierwsze – produkcję (wyrób) oraz sprzedaż napojów alkoholowych, artykułów tytoniowych, zapałek i kart do gry. Ówczesne władze polskie preferowały udzielanie koncesji na powyższe wyroby i artykuły inwalidom wojennym i kombatantom I wojny światowej, by mogli oni uzyskać środki utrzymania, wydzierżawiając je wytwórcom lub kupcom oraz po drugie – działalność gospodarczą w przemysłach koncesjonowanych, za które uważano dwanaście dziedzin (gałęzi), w tym przede wszystkim: przemysł zbrojeniowy (handel bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi), a także przemysł lotniczy oraz elektrownie, gazownie i wodociągi, jak również restauracje i hotele oraz kominiarstwo.
W polskim porządku prawnym II RP termin koncesja występował obok pozwolenia. W doktrynie prawa nie było jednak pełnej zgodności poglądów co do treści tych terminów. Przez koncesję, w odróżnienia od pozwolenia (czyli koncesji przemysłowej), rozumiano większe uprawnienia w prawnej sferze koncesjonariusza w zakresie możliwości użycia środków właściwych dla administracji publicznej. Terminy koncesja, pozwolenie i zezwolenie często były używane zamiennie.
Leave a reply