Przewidziane w projekcie ustawy o ratownictwie medycznym zadania instytucji państwowych i samorządowych wykluczają możliwość pełnej prywatyzacji tego sektora, ale dają szansę lustrzanego zastosowania prywatyzacji funkcjonalnej w dziedzinie transportu sanitarnego. W tym wypadku to podmiot publiczny wynajmuje i wydzierżawia środki transportu sanitarnego od właściciela prywatnego uzyskując od razu wysokiej jakości sprzęt, bez kłopotów związanych z serw isem sprzętu i zarządzaniem zasobami kadrowymi taboru sanitarnego.
Brak lokalnych inicjatyw w tym zakresie zmusza dysponenta środków centralnych (Ministerstwo Zdrowia) do przeznaczania poważnych środków na zakup ambulansów sanitarnych (ok. 200 tys. zł jeden), gdy istnieją w tej chwili warunki do pozyskiwania tych zasobów na zasadzie wynajmu prywatnego, tańszego, dostępnego natychmiast taboru z rozłożeniem kosztów funkcjonowania na kilka lat.
Oczywiście i w tym wypadku konieczny jest „publiczny trójkąt bezpieczeństwa” w postaci istnienia publicznych placówek ratowniczych z własnym taborem, ale dopiero na poziomie wojewódzkim i centralnym.
W kierowanym przeze mnie SPZOZ (poszukując oczywiście oszczędności) dokonaliśmy zakupu usług taboru sanitarnego u prywatnego przewoźnika uzyskując natychmiastowy skok jakościowy (furgony sanitarne I kategorii z pełnym wyposażeniem) i obniżając jednocześnie koszty transportu o 20%.
Nie dostrzegamy możliwości procesów sądowych z powodu złej jakości transportu sanitarnego: opóźnienia czasu dojazdu z powodu używania w zimie letnich opon lub serwisowania ambulansów z nieautoryzowanych stacjach obsługi. A warto o tym pomyśleć już teraz. prof. dr bab. Hubert Izdebski
Podstawy prawne działalności w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych
Obowiązujące ustawodawstwo przewiduje kilka form prawnych prowadzenia działalności w służbie zdrowia, mającej na celu udzielanie świadczeń zdrowotnych. Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 591 z licznymi późn. zm.) stwierdza w art. 4, iż świadczenia zdrowotne mogą być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez grupową praktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniarek, położnych na zasadach określonych w odrębnych przepisach – a ponadto, zgodnie z art. 6 ust. 2 tejże ustawy, świadczenia tc mogą być udzielane w ramach szkolenia w uczelni medycznej albo uczelni prowadzącej działalność w dziedzinie nauk medycznych (obecnie, jak była już o tym mowa, dotyczy to jedynie Uniwersytetu Jagiellońskiego) przez szkolonych studentów tej uczelni pod bezpośrednim nadzorem, zatrudnionych w uczelni, lekarzy (lekarzy stomatologów) posiadających prawo wykonywania zawodu lekarza (lekarza stomatologa).
Formę podstawową stanowi zakład opieki zdrowotnej, działający na podstawie przepisów powołanej uslawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej: zakład opieki zdrowotnej będzie dalej określany jako „ZOZ”. Poza tym występują indywidualne i grupowe praktyki lekarskie oraz indywidualne i grupowa praktyki pielęgniarek i położnych, wykonywane na podstawie przepisów ustaw o wykonywaniu tych zawodów: ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz.U. z 1997 r. Nr28, poz. 152 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 5 lipea 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz.U. Nr 9 i, poz. 410 z późn. zm.), jak również wykonywanie działalności w zakresie udzielania świadczeń na podstawie ogólnych przepisów o działalności gospodarczej – tj. do końca 2000 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324 z licznymi późn. zm.).
Należy zaznaczyć, że forma grupowej praktyki lekarskiej lub praktyki pielęgniarek i położnych, wprowadzona do ustaw o wykonywaniu tych zawodów ustawą z dnia 10 grudnia 1998 r., nie jest wciąż przewidziana w ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), wymieniającej kategorie „świadczeniodawców” Kas Chorych. Ustawa ta nie uwzględnia zatem jeszcze skutków wskazanych nowelizacji.
Leave a reply