System ten ma swoich naśladowców europejskich. W roku 1982 Minister Zdrowia Francji przywiózł dokumentację dotyczącą tego systemu i rozpoczęto prace nad jego dostosowaniem do warunków francuskich. Nowym systemem rozliczeń objęte zostały wszystkie szpitale w 1995 roku, a system przyjął nazwę Gl IM – grupcs Homogenes de Malades.
Kolejnym krajem który rozpoczął wykorzystywanie systemu była Portugalia, następnie Norwegia (60% budżetu szpitala zależy od DRG, a pozostałe 40% to budżet historyczny), Włochy (20% i 80%), Irlandia, Belgia Fliszpania, a także Węgry gdzie system używany jest od 1993 roku pod własną nazwą Homogen Betegeg Csoportok.
Podejmując działania reformatorskie nie określono wspólnych ogólnych nawet zasad rozliczania się za zrealizowane usługi pozostawiając to w gestii poszczególnych Kas Chorych. Efektem takiego działania są dzisiaj trudności w rozliczeniach pomiędzy poszczególnymi płatnikami u których usługi „kosztują inaczej”. Jest to jeden z kolejnych ważkich elementów braku spójności systemu.
Z powyższych, bardzo pobieżnych rozważań wynika jak duży wpływ potrafi mieć sposób finansowania świadczeń na dostępność do nich i jednocześnie ich jakość. Nic może więc, Państwo (założenia Konstytucyjne), całkowicie odżegnać się od roli nadzorcy (poza UNUZ) i kontrolera działalności podmiotu finansującego, czyli Kasy który jest obecnie właściwie kreatorem całości działalności usługodawców skłaniając ich, w sposób pośredni, do podejmowania decyzji. Decyzji dobrych dla Kas lecz czy zawsze dla pacjenta?
Leave a reply