Dystrybucja usług medycznych

Rozumiana jako dostępność tych usług, która może dotyczyć trzech głównych aspektów działania:

– usługi „pierwszej pomocy” – w przypadku których liczą nie systemy organizacji jednostek ratunkowych, szybkość dotarcia do pacjenta, udzielenia mu pomocy i skierowania do dalszego leczenia:

– usługi standardowej opieki medycznej – realizowane przez prywatne i państwowe jednostki, szczególnie w zakresie dostępności do lekarzy konkretnych specjalności, infrastruktury szpitalnej i klinicznej, sprzętu medycznego itp.:

– usługi dodatkowych usług medycznych – rozumiana jako dostępność do specjalnych pakietów medycznych związanych z szeroko pojętą profilaktyką, pakietami np. dla przedsiębiorstw związanych z opieką medyczną ich pracowników itp.

W rozumieniu kosztów, jakie pacjent musi ponieść tytułem udziału w procesie leczenia. Tutaj ze względu na duże zróżnicowanie, zarówno samych usług jak i warunków ich finansowania-niezbędne jest prowadzenie jasnej polityki cenowej. Praktycznie rzecz biorąc, pacjent musi być świadomy ponoszonych kosztów jak również powinien być informowany dokładnie ile i za co płaci. Praktycznie ze względu na określony jak najwyższy poziom świadczenia usługi, wrażliwość cenowa jest bardzo niska – szczególnie w przypadku pacjentów cierpiących na choroby przewlekłe. Niewskazana jest również jakakolwiek konkurencja cenowa w tym zakresie, która miałaby być związana z obniżeniem jakości usług. Cenowo wygrywać będą pod tym względem te jednostki, którym uda się doprowadzić do wysokiej efektywności procesu leczenia i pod warunkiem uniknięcia tzw. „makdonaldyzacji” szpitali czy klinik. Z drugiej strony, szczególne szanse mają prywatne firmy medyczne, które np. kreując własną markę na rynku, zatrudniać będą najwyższej klasy personel jak również legitymować się będą wysoką skutecznością. Te jednostki będą miały największe szanse wyższą dochodowość, ze względu na osiągniętą renomę.