Ustawa o ZOZ zawiera także przepisy ograniczające swobodę SPZOZ-ów w zbywaniu, wydzierżawianiu lub wynajmowaniu majątku trwałego. Wedle dawnego brzmienia art. 53 ust. 2 ustawy o ZOZ czynności te wymagały zgody organu założycielskiego, można było uznać za nadmierną ingerencję w samodzielność działania SPZOZ-u. Wedle nowego brzmienia powołanego przepisu, wedle którego zbycie, wydzierżawienie lub wynajęcie majątku trw ałego przez SPZOZ może być dokonane na zasadach określonych przez organ założycielski, a jedynie wniesienie majątku do spółki lub fundacji wymaga zgody organu założycielskiego. Organ założycielski może też pozbawić publiczny ZOZ składników przydzielonego lub nabytego mienia w przypadku połączenia lub podziału albo przekształcenia zakładu (art. 53a ust. 1), jak również decyduje o przeznaczeniu majątku pozostałego po likwidacji (art. 53a ust. 2 ustawy o ZOZ) – co może mieć podstawowe znaczenie praktyczne w ramach procesów prywatyzacji.
Samodzielność SPZOZ-u w stosunku do jego organu założycielskiego jest również ograniczona przez uprawnienia nadzorcze tego organu, wynikające z art, 67 ustawy o ZOZ i określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 18 listopada 1999 r. w sprawie sprawowania nadzom nad Samodzielnymi Publicznymi Zakładami Opieki Zdrowotnej i nad jednostkami transportu sanitarnego (Dz.U. Nr 94, poz, 1097).
O ile w odniesieniu do ZOZ-ów publicznych można mówić o w miarę wyczerpującym – co nie znaczy merytorycznie trafnym – unormowaniu ich statusu prawnego, unormowanie ustawowe materii niepublicznego ZOZ-u jest nazbyt ogólne. Pozwala to na nazbyt różnorodną praktykę, o której podstawowych aspektach, mianowicie o zakresie wyodrębnienia niepublicznego ZOZ-u oraz o podatkowych aspektach problemu była już mowa.
Leave a reply