Z chwilą odzyskania przez Polskę w listopadzie 1918 r. niepodległości – po 123 latach niewoli – ustawodawca nowo zorganizowanego państwa utrzymywał w mocy, na okres przejściowy, akty normatywne byłych państw zaborczych. I tak koncesje na podejmowanie działalności gospodarczej w byłym zaborze austriackim nadal były wydawane na podstawie austriackiego prawa przemysłowego z 1869 r., zaś w byłym zaborze rosyjskim – na podstawie rosyjskiego prawa przemysłowego z 1913 r.
Taki stan rzeczy nie sprzyjał prawidłowej wykładni tego prawa, ani też jednolitej ochronie prawnej na całym terytorium II RP zwłaszcza, że systemy koncesjonowania działalności gospodarczej, z których każdy obowiązywał w innej części państwa, różniły się miedzy sobą.
Znaczny postęp w dziedzinie ujednolicenia koncesjonowania działalności gospodarczej w państwie wniosło dopiero rozporządzenie prezydenta RP z 7 czerwca 1927 r. – Prawo przemysłowe (Dz.U. RP nr 53, poz. 468 z późn. zm.). Ówczesne polskie prawo przemysłowe wymagało uzyskania koncesji na podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej zaliczanej do przemysłu i rzemiosła koncesjonowanego. Zakres ten mógł być czasowo zawężony przez ministra przemysłu i handlu oraz rozszerzony rozporządzeniem Rady Ministrów. W odniesieniu do przemysłu wodnego (dot. korzystania z publicznych dróg wodnych) nie wymagano żadnych pozwoleń. Natomiast prowadzenie działalności gospodarczej zaliczanej do rzemiosła odbywało się na podstawie karty rzemieślniczej, zaś handlu na podstawie licencji. Prawo nabyte na podstawie koncesji miało charakter trwały, a jego odebranie mogło nastąpić tylko w wyjątkowych sytuacjach.
Leave a reply