Ustawa z 1996 roku o zawodach pielęgniarki i położnej

Fundamentalne znaczenie w zakresie prowadzenia prywatnej przedsiębiorczości posiada ustawa z 1996 roku o zawodach pielęgniarki i położnej. Ustawa ta, podobnie jak ustawa o zawodzie lekarza, dopuściła możliwość wykonywania zawodu pielęgniarki w różnych formach prawnych. Z chwilą wejścia w życie tej ustawy w połowic 1997 roku pielęgniarka nie jest zobowiązana do wykonywania swojego zawodu w ramach etatowego zatrudnienia w publicznej służbie zdrowia. Powołana ustawa i przepisy wykonawcze do niej określają, że pielęgniarka określone czynności może wykonywać samodzielnie, a pewne pod nadzorem lekarza lub z jego zlecenia. Przepisy te należałoby w pilnym trybie poddać analizie i poprzez NIPiP ewentualnie wnioskować o ich dalsze doprecyzowanie, w celu uniknięcia konfliktów w relacji zakres czynności i uprawnień zawodowych pielęgniarek, a uprawnień lekarzy. Szczególnie istotne zmiany do ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej wniosła nowelizacja ustawy o zakładach opieki zdrowotnej i innych ustaw z 14 grudnia 1998 roku. Znowelizowane przepisy stworzyły dostatecznie precyzyjną i klarowną podstawę prawną do podej- mowania i prowadzenia swobodnej, indywidualnej lub grupowej praktyki pielęgniarskiej lub położniczej, na zasadach analogicznych jak to ma miejsce w przypadku indywidualnej lub grupowej praktyki lekarskiej. Na mocy odrębnych ustaw określających uprawnienia i kompetencje samorządów zawodów medycznych podjęcie rodzajowej praktyki indywidualnej lub grupowej wymaga zezwolenia właściwego organu samorządu. Artykuł 35 i 35a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej sankcjonuje możliwość zawierania kontraktów pomiędzy publicznym zakładem opieki zdrowotnej a innymi podmiotami trojakiego rodzaju: niepublicznymi zakładami opieki zdrowotnej, indywidualną lub grupową praktyką (pielęgniarską, lekarską) oraz osobami z wyższym wykształceniem medycznym świadczącymi świadczenia zdrowotne w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej.