Reforma ochrony zdrowia, jej kształt i sposób prowadzenia były przedmiotem wieloletniej dyskusji. Szczególnie w okresie transformacji ustrojowej, w latach 90-tych, wyraźnie uwidoczniły się negatywne strony systemu odziedziczonego z przeszłości do których zaliczymy np. upolitycznienieopieki zdrowotnej w zakresie finansowania i zarządzania czy wzrost znaczenia „szarej” strefy powodującej niezadowolenie pacjentów. Uwypuklające się coraz bardziej wady stanowiły przesłankę do zmiany organizacji zasad funkcjonowania ochrony zdrowia. Wyznaczone priorytety skupiono w działaniach o charakterze organizacyjnym i finansowym. Przedmiotem rozważań stała się ekonomia – dziedzina która dotychczas pomijana była w rozważaniach o systemie opieki zdrowotnej.
Ekonomia jest nauką o nadmiarze, braku i wyborach najlepszych metod postępowania. Narzędzia stosowane przez ekonomistów mają pomagać w podejmowaniu decyzji jak najlepiej alokować środki w kontekście nieskończoności potrzeb. Ze względu na częstą ograniczoność zasobów wybory muszą być dokonywane nieustannie i w związku z tym są szalenie trudne. Proces ten jest szczególnie widoczny w odniesieniu do realizacji zadań w służbie zdrowia, bowiem zdrowie jest niezaprzeczalnie jedną z najwyższych wartości lecz jego utrzymanie wymaga coraz większych nakładów finansowych.
Zastosowanie właściwego mechanizmu finansowania przez płatnika (Kasy Chorych) świadczeń zdrowotnych udzielanych przez usługodawców jest jednym z kluczowych elementów determinujących sukces lub porażkę w sprawnym zarządzaniu systemem. Ten sukces (bo przecież o to chodzi) osiągnięty będzie jednak dopiero wówczas gdy pozostałe parame- try (cele) również będą zachowane we właściwych proporcjach. Jednym z głównych celów reformy zaś jest zapewnienie równego dostępu do świadczeń medycznych. Czy można go ograniczyć poprzez metodę finansowania – otóż tak.
Leave a reply