Celem reformy opieki zdrowotnej było i jest uczynienie jej pod każdym względem lepszą. Nie interesuje nas w tym miejscu analiza przyczyn, uwarunkowań i detali stanu wyjściowego. Ceną każdej reformy jest stan braku równowagi okresu przejściowego. Nietrudno postawić diagnozą, że polski SYSTEM opieki zdrowotnej jest w stanic dalekim od równowagi. Jest to spowodowane przez trzy grupy czynników.

Akredytacja to system dobrowolnej, zewnętrznej i bezpośredniej oceny mający na celu zapewnienie dobrego poziomu świadczeń i wskazanie, które placówki taki poziom gwarantują. Termin pochodzi od łacińskiego „credo”- wierzę. W sensie dosłownym oznacza, iż organizacja będąca tzw. ciałem akredytującym czy też udzielającym akredytacji oficjalnie zawierza zakładowi opieki zdrowotnej, iż dobrze pełni swoje funkcje względem pacjentów. To zawierzenie oparte jest na maksymalnie kompleksowej i wyczerpującej a zarazem wiarygodnej ocenie dokonywanej na miejscu w placówce przez wizytatorów odpowiednio przygotowanych do wykonywania tej funkcji.

SIDOZ w obecnym kształcie składa się z pięciu podstawowych części. Biblioteczka internetowa Ochrony Zdrowia czyli uzupełniania na bieżąco, skatalogowana baza linków jednostek współpracujących z Ochroną Zdrowia. Publikacja unikalnych materiałów źródłowych przekazywanych przez przedstawicieli jednostek współtworzących portal S1DOZ.

Akredytacja szpitali została przygotowaną n' latach 1996-1998 i wprowadzaną przez Centrum Monitorowania Jakości ir Ochronie Zdrowia (CMJ ) i wprowadzona ir 1998 r. Poniżej przedstawiono aktualny jej stan i perspektywy rozwoju tego systemu Zapewnienia Jakości u1 Polsce.

Z punktu widzenia menedżera sektora zdrowotnego prywatyzację należy rozumieć jako dążenie do realizowania indywidualnych i grupowych zawodowych aspiracji profesjonalistów medycznych jak najbardziej niezależnie od służb publicznych i …prawodawstwa regulującego funkcjonowanie placówek publicznych, ale w celu osiągnięcia określonego celu – poprawy jakości i dostępności do usług zdrowotnych,

Powyższa analiza zróżnicowania plac zasadniczych prowadzi do wniosku, że w służbie zdrowia należy dążyć do odwrócenia tych niekorzystnych trendów w postaci braku zależności miedzy poziomem stawki a kwalifikacjami (zarówno wymaganymi na stanowisku jak i posiadanymi przez pracownika) oraz odpowiedzialnością i jakością pracy. Wynika z tego również, że stawka zasadnicza, która powinna stanowić ekwiwalent z tego tytułu, faktycznie jest traktowana jako pewien stały element wynagrodzenia, różnicowany jedynie według możliwości finansowych placówki.

Praca nad zmianą wizerunku ochrony zdrowia w Polsce to zadanie na lata. Najłatwiej będzie tego dokonać, gdy ochrona zdrowia będzie funkcjonowała sprawnie i znikną powody do narzekania na nią. Jednak wątpię, czy jest to kiedykolwiek możliwe. Natomiast możliwe jest poprawienie komunikacji między ludźmi. Prawie wszystkie wymienione źródła opinii zależą częściowo lub w całości od przepływu informacji. Sama opinia to przecież też informacja. Celowa polityka udrażniania kanałów przepływu informacji to również kanon zarządzania nowoczesnym przedsiębiorstwem.

Jednostka otrzymuje budżet wynikający z kosztów w latach poprzednich, niezależnie do liczby przyjętych pacjentów a wynikiem finansowym szpitala. System jest administrowany a nie zarządzany, dlatego nie potrzebne są kwalifikacje menedżerskie do jego prowadzenia. Zaletąjest poczucie stabilności i poczucie niskiego kosztu utrzymania takiego systemu. Do wad zaliczymy:

Ustawa o zawodzie lekarza – obok, przyjmowanego przez nią jako oczywiste, a zatem przez nią nic unormowanego, zatrudnienia w zakładzie opieki zdrowotnej, w medycznej jednostce badawczo-rozwojowej lub w jednostce organizacyjnej szkoły wyższej prowadzącej studia medyczne – przewiduje inne formy wykonywania zawodu, a w szczególności wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej, wykonywanie indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej oraz wykonywanie grupowej praktyki lekarskiej w formie spółki prawa cywilnego.

W systemie tym każdy przyjęty pacjent jest źródłem dochodu. Uzależnienie przychodów szpitala od liczby pacjentów również skłania do powstawania wielu nieprawidłowości. Zaliczymy do nich:

Aby wykonywać indywidualną specjalistyczną praktyką lekarską, należy uzyskać zezwolenie właściwej okręgowej rady lekarskiej oraz wpis do rejestru tych praktyk, spełniając, poza wymogami takimi samymi jak w odniesieniu do praktyki indywidualnej, wymóg posiadania specjalizacji w dziedzinie medycyny odpowiadającej wykonywanej praktyce.

Sprzyja tym praktykom brak określonego „koszyka świadczeń standardowych”, czyli prościej mów iąc-jednoznacznego rozstrzygnięcia kwestii, jaki zakres świadczeń należy do gwarantowanych nieodpłatnie wszystkim ubezpieczonym w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Świadczeniodawcy są mieszkańcami krainy dotkniętej przeludnieniem. W ramach istniejących zasobów (chociaż nie potrzeb) jest ich zbyt wielu. W Polsce, podobnie jak na całym święcie nic istnieje efektywny rynek świadczeń zdrowotnych. Istnieje natomiast konkurencja, lokalnie bardzo ostra. Zdarza się, że konkurencja ta jest dość odległa od konkurencji uczciwej. Czynniki kształtujące styk negocjacyjny świadczeniodawców:

Prekursorem w dziedzinie cas-mix był Robert B. Fetter z Yale University w Stanach Zjednoczonych. Opierając się na założeniu, że pobyt pacjenta w szpitalu służy wyleczeniu z danej dolegliwości, zdefiniował 54 tzw. Główne Kategorie Diagnostyczne (MDC) oraz 333 docelowych diagnostycznych grup pacjentów. System DRG, czyli jednorodnych grup pacjentów, został zbudowany poprzez szczególne przyporządkowania do których, jako ostatnie zaliczymy: