Katalog dziedzin tej działalności ma charakter zamknięty. Wynika to wyraźnie z treści art. 14 ust. 2 ustawy, który stanowi, że wprowadzenie innych koncesji w dziedzinach działalności gospodarczej mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny ważny interes, gdy działalność ta nie może być wykonywana jako wolna lub po uzyskaniu zezwolenia – wymaga zmiany niniejszej ustawy z 19 XI 1999 r., nie zaś zmian poza nią w innych odrębnych aktach normatywnych.

Jak wynika z zaprezentowanych definicji wszyscy autorzy pomijają przeznaczenie podatków, a więc celu na jaki winny być wykorzystane środki w ten sposób zgromadzone. Pojęcie podatku zostało ustawowo zdefiniowane w art. 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997 r., nr 137, poz. 926 z późn. zm.: ostatnia Dz.U. z 1999 r., nr 11, poz. 95 i nr 92, poz. 1062). Oznacza ono publicznoprawne, nieodpłatne i przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa lub gminy, które wynika z ustawy podatkowej. W definicji tej należy zwrócić uwagę na jej poszczególne elementy (cechy):

Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 2 pr. dz. gosp., organ koncesyjny cofa koncesję lub zmienia jej zakres w przypadku, gdy przedsiębiorca:

Inna definicja tego terminu (zob. W. Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z 1990 r.) podkreśla, iż koncesja to upoważnienie do wykonywania jakiejś określonej działalności, głównie gospodarczej, wydane przez władze administracyjne osobie fizycznej lub prawnej.

Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji:

Jeżeli jednak wnioski o udzielenie koncesji złożyło kilku przedsiębiorców, to organ koncesyjny prowadzi tylko jedno postępowanie, w ramach którego przeprowadza rozprawę administracyjną (art. 19 ust. 3 pr. dz. gosp.). Wynik rozprawy jest wiążący dla organu koncesyjnego. (Termin „kilka” oznacza od 3 do 9 przedsiębiorców).

Rozporządzenie właściwego ministra powinno określać dokumenty wskazujące na możliwość spełnienia zarówno warunków technicznych i organizacyjnych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności objętej koncesją, jak i na posiadanie możliwości jej finansowania (art. 17 ust. 4 pr. dz. gosp.).

– 4) ochrony osób i mienia, tj. działalności wskazanej w art. 14 ust. 1 pkt 4 pr. dz. gosp. Są to przede wszystkim przepisy ustawy z 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. nr 114, poz. 740 z późn. zm.). Powołana ustawa (w art. 16) stanowi, iż po zasięgnięciu opinii właściwego (ze względu na miejsce działalności usługi) komendanta wojewódzkiego Policji – organem właściwym do udzielenia, ograniczenia lub cofnięcia koncesji na działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia jest minister spraw wewnętrznych i administracji. Koncesję wydaje się na wniosek zainteresowanego:

Uzyskanie koncesji było uzależnione od spełnienia określonych w rozporządzeniu prezydenta RP kryteriów (warunków) formalnych, a w niektórych przypadkach wykazaniem się również posiadaniem odpowiednich kwalifikacji (uprawnień) zawodowych. Z kolei odmowa wydania koncesji ograniczona była do sytuacji obligatoryjnie wyliczonych w akcie prawnym i odnosiła się do spełnienia warunków dotyczących ochrony bezpieczeństwa państwa i ważnego interesu publicznego. W ten sposób właściwe organy administracji uzyskały możliwość decydowania według swobodnego uznania o wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej, by nie zagrażało ono bezpieczeństwu państwa lub ważnemu interesowi publicznemu oraz obywatelom.

Zasada swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej nie ma również w gospodarce rynkowej charakteru absolutnego i podlega pewnym ograniczeniom (reglamentacji) przez państwo. Istotą działalności reglamentacyjnej jest ograniczenie swobody działania przedsiębiorców zarówno w procesie produkcji oraz świadczenia usług, jak i wymiany w celu ochrony interesu gospodarczego państwa i obywateli. Z prawnego punktu widzenia reglamentacja wyraża kompetencję do ingerencji organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w sferę realizacji istotnych gospodarczo praw podstawowych.

Jest on podatkiem o charakterze państwowym uregulowanym w ustawie z 28 listopada 1983 r. o tym samym tytule (tekst jedn. Dz.U. Z 1997 r. nr 16, poz. 89 z późn. zm.). Podatkowi temu podlega nabycie w drodze spadku lub darowizny przez osoby fizyczne własności rzeczy i praw majątkowych oraz nabycie praw do wkładu oszczędnościowego, na podstawie dyspozycji wkładcy na wypadek jego śmierci oraz nabycie własności rzeczy i innych praw majątkowych przez zasiedzenie.

Istotą koncesji (usług i robót publicznych) jest to, że jest ona udzielana w obszarach należących do sfery objętej monopolem państwa lub gminy, w których występuje wzajemność świadczeń państwa (gminy) i koncesjonariusza. Ponadto w obu postaciach koncesji – w drodze aktu administracyjnego powstaje stosunek prawny, który zawiera także elementy cywilnoprawne.

Wszyscy podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych są zobowiązani do comiesięcznego wpłacania zaliczek na poczet tego podatku. Zaliczki te pomniejsza się o zapłacone składki na ubezpieczenie zdrowotne. Ostateczne rozliczenie następuje po zakończeniu roku podatkowego. Jego podstawą są roczne zeznania podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu złożone na specjalnych ujednoliconych formularzach do 30 kwietnia roku następnego.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 pr. dz. gosp. organem koncesyjnym jest organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego upoważniony na podstawie ustawy do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany i cofania koncesji. Jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej, udzielenie lub odmowa udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji należy do ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu (art. 15 ust. 1 pr. dz. gosp.). W przepisie tym ustanowiona została generalna zasada kompetencji w sprawach udzielania koncesji przez właściwego ministra. Nie jest to jednak właściwość wyłączna, bowiem z przepisów odrębnych wynika także właściwość innych organów.