Z doktrynalnego punktu widzenia nie ma w zasadzie żadnych wątpliwości co do tego, że postępowanie koncesyjne jest postępowaniem administracyjnym. Co prawda w ustawie brak jest wyraźnego (jednoznacznego) przepisu stwierdzającego, że do koncesjonowania działalności gospodarczej stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.). Zasada ta wynika jedynie pośrednio z ustawy, a jej zastosowanie potwierdza doktryna prawa.

Podatek ten (ang. corporate income tax – CIT) jest uregulowany przepisami ustawy z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 1993 r., nr 106, poz. 482 z póż. zm.: ostatnia Dz.U. z 2000 r., nr 43, poz. 488). Jest on w swoim charakterze i wielu szczegółowych rozstrzygnięciach zbliżony do podatku dochodowego od osób fizycznych. Jest podatkiem bezpośrednim, obligatoryjnym i rzeczowym o charakterze dochodowym. Obliczany jest przez podatników, a w wyjątkowych sytuacjach przez płatników. Podatek ten zasila obecnie w 95% budżet państwa i w 5% budżety lokalne.

Jako jednostka organizacyjna, ZOZjest pracodawcą w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy – odrębnym, w szczególności, od swojego organu założycielskiego, który może być pracodawcą jedynie dla kierownika ZOZ-u.

Kasy Chorych są monopolistą. Kontrolują masę krytyczną środków na opiekę zdrowotnąo które zabiegają świadczeniodawcy. Miejsce Kas w systemie społecznym nie jest do końca ukształtowane. Płatnik, jakim są Kasy z mocy prawa, nie powinien na przykład formułować polityki zdrowotnej. Nie jest on także rzecznikiem pacjenta, gdyż często jest adresatem jego roszczeń. Czynniki kształtujące styl negocjacyjny Kas Chorych:

Silniejszy związek między efektami pracy a wysokością premii można uzyskać przez zastosowanie premiowania o charakterze prowizyjnym, gdzie wysokość funduszu zależy od wartości podpisanych umów z Kasą Chorych oraz dodatkowych usług świadczonych odpłatnie. Ta forma może gwarantować np. pracownikom przychodni odpowiednio wyższe premie z tytułu świadczenia usług podstawowej opieki medycznej dla zakładów pracy, z którymi zawarto umowy.

Za równoważne Zamawiający uważa drukarki, które mają certyfikat z autoryzowanego serwisu Hewlett Packard, że drukarki te będą przyjmowane i serwisowane na równi z drukarkami firmowymi.

Zgodnie z treścią Zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej sprzed 5 lat o utworzeniu Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia CMJ otrzymał zadanie opracowania i wdrożenia systemu akredytacji zakładów opieki zdrowotnej. Realizując ten obowiązek prowadzone były dotychczasowe prace zarówno przygotowania jak i implementacji akredytacji,

Zadania Izby Lekarskiej skierowane są na dwie strony: dla społeczeństwa powinna ona być gwarantem wysokich standardów medycyny i etycznym zabezpieczeniem usług medycznych świadczonych przez lekarzy. Dla środowiska lekarskiego stanowić musi demokratyczne przedstawicielstwo względem społeczeństwa, administracji i polityków. Można się zastanawiać, na ile samorząd lekarski pełni równolegle te dwie role. Wielu bowiem lekarzy chciałoby widzieć Izbę raczej jako swego rodzaju związek zawodowy. _ _

Akredytacja szpitali istnieje w wielu krajach na świecie. Wprowadzono ją po raz pierwszy w Sanach Zjednoczonych i z nich rozprzestrzeniła się po świecie. W pierwszym rzędzie do krajów anglosaskich jak Kanada, Australia, Nowa Zelandia a następnie do innych państw. W Europie pierwsi byli Brytyjczycy i Hiszpanie a właściwie Katalończycy. Obecnie programy akredytacyjne są żywo rozwijane w Holandii, Niemczech, Francji czy Finlandii a przygotowywane w szeregu dalszych.

Przez racjonalność rozumiemy podstawowe przekonania o naturze rzeczywistości, oraz najbardziej ogólne kryteria oceny zjawisk, prawidłowości rozumowania i prawomocności podejmowanych decyzji. Jeżeli w określonej ludzkiej zbiorowości panuje pewna wspólnota sposobu myślenia i jego wyników w postaci mentalnych modeli różnych elementów rzeczywistości, to zasadne jest mówienie o wspólnej dla tej zbiorowości racjonalności. Celem negocjacji racjonalnych jest rozwiązywanie wspólnych problemów i załatwianie wspólnych interesów. Im bardziej w negocjacjach obecne są takie elementy jak zaspokajanie potrzeb ego ich uczestników, udowadnianie wyższości czy przewagi jednej ze stron itp., tym bardziej negocjacje odchodzą od racjonalnego modelu. Dotyczy to również interesów organizacyjnych. Nie ulega wątpliwości, że wiele negocjacji prowadzonych w naszym społeczeństwie nie spełnia tak określonych kryteriów racjonalności. Czy racjonalne są negocjacje pomiędzy świadczeniodawcami a Kasami Chorych? Zgódźmy się na koncepcję ograniczonej racjonalności.

Podczas organizowania i funkcjonowania ZOZ liczyć się trzeba z wieloma trudnościami, których pokonanie wymaga znacznej determinacji i rozwagi w działaniu. Wśród zagrożeń w realizacji strategii inwestycji na rynku ambulatoryjnych, psychiatrycznych usług zdrowotnych ważną pozycję zajmują problemy w kompletowaniu obsady kadrowej, uzyskanie kontraktu z Kasą Chorych, którego wysokość nic zagwarantuje rentowności przedsięwzięcia. Przeszkodą stać się może niski pułap finansowania usług medycznych i opóźnianie dalszych reform służby zdrowia, zwłaszcza wprowadzenia Komercyjnych Kas Chorych oraz ubezpieczeń dodatkowych. Liczyć się trzeba się z powolnym przejmowaniem pacjentów pozostających dotychczas pod opieką innych, funkcjonujących na danym terenie ZOZ. Wiele trudu kosztować może niwelowanie monopolistycznych praktyk stosowanych przez niektóre publiczne zakłady opieki zdrowotnej.

Negocjacje to wielowymiarowe rozwiązywanie problemów. Wymiary negocjacji tworzą ich ramy, w sensie jaki nadaje się temu pojęciu w psychologii poznawczej. N ie są one niczym innym niż zespołem modeli mentalnych. Myślimy w kategoriach na jakie pozwalają nam ramy poznawcze, którymi dysponujemy. Sprowadzanie negocjacji do jednego wymiaru jest fatalne i nie daje żadnego pola manewru. W interesującym nas przypadku chodzi o wymiar strukturalny a konkretnie finansowy i cenę. W praktyce tylko cena decydowała i decyduje o wyniku negocjacji. Powoduje to stały dryf całego SYSTEMU w kierunku materializacji zasady „marne świadczenia zdrowotne za marne pieniądze”.

Często spotykam się z opinią panującą w środowisku medycznym, żc w mediach trwa nagonka na lekarzy. Zamiast pokazywać prawdę o trudnym i niewdzięcznym zawodzie, dziennikarze tylko czyhają na błąd, potknięcie i niczym harpie zlatują się na ucztę.

W świetle dotychczasowych uwag i powołanych przepisów prawnych w chwili obecnej w Polsce istnieją dostatecznie wystarczające podstawy prawne dla podejmowania, prowadzenia i rozwijania różnych form małej przedsiębiorczości przez osoby wykonujące zawód pielęgniarki (analogicznie położnej). Trudności jakie mogą się wyłaniać w praktyce z uruchamianiem takiej działalności (zresztą dowodzą tego pierwsze poczynania w tym zakresie) mają raczej charakter socjologiczny, a nic prawny. Ewentualnie wynikają one z niezrozumienia, a nawet lekceważenia fundamentalnych zapisów ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w ścisłym związku z zapisami artykułu 4 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. W świetle ustawy o zakładach opieki zdrowotnej jednymi z rodzajowych (pośród 16 wymienionych przez ustawę) świadczeń zdrowotnych – równoprawnych jak wszystkie pozostałe – są świadczenia w zakresie pielęgnacji chorych, świadczenia w zakresie promocji zdrowia i szereg dalszych. Także powołana ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w rozdziale określającym zakres przedmiotowy uprawnień ubezpieczonego jednoznacznie wymienia świadczenia w zakresie pielęgnacji, promocj i zdrowia itp. Wobec powyższego zupełnie niezrozumiałym a nawet wyraźnie sprzecznym z prawem są dotychczasowe działania Kas Chorych, które jednoznacznie potwierdzają ich niechęć do zawierania kontraktów na świadczenia w zakresie pielęgnacji chorych lub inne rodzajowo zbliżone z istniejącymi już NPZOZ o profilu pielęgniarskim lub praktykami indywidualnymi grupowymi pielęgniarek. Przełamanie tego rodzaju postawy jest podstawowym warunkiem zaistnienia na rynku świadczeń zdrowotnych różnych form działalności gospodarczej pielęgniarek i położnych. Również dotychczasowa praktyka lekarzy rodzinnych w Polsce dowodzi niedoceniania przez nich świadczeń w zakresie pielęgniarstwa. Świadczenia w tym zakresie stanowią we wszystkich krajach rozwiniętych, w tym w państwach członkowskich Unii Europejskiej integralny i ważny element podstawowej opieki zdrowotnej. Przyjęte w tych krajach rozwiązania prawne i organizacyjne są różnorodne, ale dwie formy dominują: