W pierwszych latach w Polsce Ludowej utrzymano większość przepisów obowiązujących w zakresie koncesji w okresie II RP. Jednocześnie na mocy ustawy z 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz.U. nr 3, poz. 17) wprowadzono koncesję na prowadzenie przedsiębiorstw znacjonalizowanych. Głównie chodziło o przedsiębiorstwa przejęte przez państwo za odszkodowaniem i wymienione w grupach A i C ustawy. Grupa A obejmowała przedsiębiorstwa górnicze i przemysłowe (kopalnie, huty, przemysł zbrojeniowy, a także przemysł naftowy, gazowniczy, elektryczny i włókienniczy). Z kolei do grupy C zaliczano przedsiębiorstwa komunikacyjne (lotnictwa, kolei żelaznych i elektrycznych) oraz .przedsiębiorstwa telekomunikacyjne (telefoniczne, telegraficzne i radiowe).
Modyfikując przepisy prawa przemysłowego z 1927 r. rozszerzono zakres koncesjonowania działalności gospodarczej wprowadzając nowe podstawy prawne koncesji. Utworzony w ten sposób stan prawny utrzymywał się w latach późniejszych (60-tych i 70-tych ubiegłego wieku), chociaż polityka gospodarcza PRL nie sprzyjała rozwojowi sektora prywatnego w gospodarce. Koncesje straciły rację bytu, mimo iż prawo przemysłowe uchylono dopiero w 1972 r.
Kolejne uregulowania w tym zakresie wprowadziła ustawa z 26 lutego 1982 r. o uprawnieniach do prowadzenia handlu zagranicznego (Dz.U. nr 7, poz. 59). Ustawa ta unormowała nadanie, zmianę i cofnięcie koncesji na prowadzenie handlu zagranicznego przez osoby fizyczne i prawne, a także organizacje społeczne wykonujące działalność gospodarczą oraz przedsiębiorstwa (z wyjątkiem wyspecjalizowanych przedsiębiorstw handlu zagranicznego).
Leave a reply