– 7) zarządzania liniami kolejowymi oraz wykonywania przewozów kolejowych, tj. działalności zamieszczonej w art. 14 ust. 1 pkt 7 pr. dz. gosp. Podstawowym aktem prawnym jest ustawa z 27 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. nr 96, poz. 591 z późn. zm.) oraz ustawa z 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz.U. nr 84, poz. 948). Zobacz także akty wykonawcze: 1) rozporządzenie ministra transportu i gospodarki morskiej z 17 kwietnia 1998 r. w sprawie rodzajów dokumentów i zakresu informacji wymaganych przy składaniu wniosku o udzielenie koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na zarządzaniu liniami kolejowymi i wykonywaniu przewozów kolejowych (Dz.U. nr 53, poz. 340) oraz 2) rozporządzenie tegoż ministra z 8 maja 1998 r. w sprawie określenia wysokości i sposobu uiszczania opłaty na udzielenie koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na zarządzaniu liniami kolejowymi i wykonywaniu przewozów kolejowych (Dz.U. nr 53, poz. 341).
Na zarządzanie liniami kolejowymi oraz wykonywanie przewozów kolejowych koncesji udziela minister transportu i gospodarki morskiej. Koncesji na zarządzanie liniami kolejowymi udziela się jeżeli wnioskodawca zobowiąże się do uzyskania tytułu prawnego (wynikającego z prawa własności, użytkowania wieczystego i ograniczonego prawa rzeczowego) do używania linii kolejowej spełniającej warunki określone w odrębnych (ww.) przepisach, jak również zobowiąże się do zatrudniania pracowników spełniających warunki odnośnych aktów normatywnych oraz daje rękojmię należytego wykonywania tej działalności. Wnioskodawca daje rękojmię należytego wykonywania działalności gospodarczej jeżeli:
– a) osoby kierujące działalnością podmiotu ubiegającego się o koncesję nie były karane za przestępstwa karne skarbowe i przeciwko mieniu,
– b) posiada odpowiednie zabezpieczenie roszczeń majątkowych związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej objętej wnioskiem bądź zobowiąże się do dokonania ubezpieczenia tej działalności,
– c) zapewnia organizację zarządzania umożliwiającą sprawowanie właściwego nadzoru nad działalnością oraz
– d) nie zalega z zobowiązaniami wobec budżetu państwa:
– 8) rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, tj. działalności wskazanej w art. 14 ust. 1 pkt 8 pr. dz. gosp. W tej grupie aktów prawnych w pierwszej kolejności należy wymienić ustawę z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 1993 r., nr 7, poz. 34 z późn. zm.). Następnie trzy rozporządzenia: 1) Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z 2 czerwca 1993 r. w sprawie zawartości wniosku oraz szczegółowego trybu postępowania w sprawach udzielenia i cofania koncesji na rozpowszechnianie programów radiofonicznych i telewizyjnych (Dz.U. nr 52, poz. 244): 2) również Krajowej Rady z 3 czerwca 1993 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiofonicznych i telewizyjnych (Dz.U. nr 69, poz. 304) oraz 3) ministra łączności z 16 kwietnia 1998 r. w sprawie trybu i warunków przeprowadzenia przetargów w celu wyboru podmiotów, którym będą wydane koncesje na świadczenie usług telekomunikacyjnych (Dz.U. nr 53, poz. 333).
Na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, z wyjątkiem programów publicznej radiofonii ¡telewizji, koncesji udziela przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (KRRiT). Koncesji nie udziela się, jeżeli rozpowszechnianie programów przez wnioskodawcę mogłoby spowodować:
– a) zagrożenie interesów kultury narodowej, dobrych obyczajów i wychowania, bezpieczeństwa i obronności państwa oraz naruszenia tajemnicy państwowej, a także
– b) osiągnięcie przez wnioskodawcę pozycji dominującej w dziedzinie środków masowego przekazu na danym terenie.
W zakresie dotyczącym sposobu rozpowszechniania programu koncesja udzielana jest w porozumieniu z ministrem łączności. Wymienione powyżej akty normatywne szczegółowo regulują warunki wykonywania działalności objętej ich zakresem, a także dotyczą przesłanek odmowy wydania, udzielenia i cofnięcia koncesji. Ponadto zawierają zasady i tryb kontroli działalności objętej koncesjonowaniem. (Szerzej na ten temat zob. m.in. J. Baehr, E. Stawicki: Prawo energetyczne. Komentarz, Warszawa 1999: A. Walaszek-Pyzioł, W. Pyzioł: Prawo energetyczne, Warszawa 1999 r.: P. Cisek: Koncesjonowanie usług w zakresie osób i mienia, „Gazeta Sądowa” z 1999, nr 7-8: J. Sommer, K. Stoga, R. Potrzeszcz: Prawo działalności gospodarczej. Komentarz, Warszawa 2000, a także Poradnik „Gazety Prawnej”: Nowe prawo działalności gospodarczej, Warszawa 2000, nr 2).
Ustawa – Prawo działalności gospodarczej nie poświęca odrębnych przepisów dotyczących podmiotów ubiegających się o uzyskanie koncesji. Należy zatem przyjąć, iż każdy przedsiębiorca może ubiegać się o uzyskanie koncesji na podjęcie, organizację i wykonywanie działalności gospodarczej w obszarze objętym koncesjonowaniem. Ustawa ta nie czyni więc zróżnicowania wśród podmiotów ubiegających się o wydanie koncesji. Nie uzależnia jej udzielenia od statusu prawnego przedsiębiorcy ani też od innych właściwości (warunków). Jest ona dozwolona każdemu na równych prawach.
Nie należy jednak tej zasady odczytywać w sposób bezwzględny, bowiem z ustawy wynika, że ze swobody gospodarczej można korzystać, ale z zachowaniem warunków określonych w tej ustawie i umowach międzynarodowych. To zaś oznacza, że ustawodawca może określić także warunki podmiotowe ubiegania się o koncesję. Stąd wizerunek wnioskodawcy (koncesjonariusza) kształtują wymogi stawiane przez ustawodawcę i precyzowane przez organy koncesyjne.
Leave a reply