Category Biznes

Rozporządzenie właściwego ministra powinno określać dokumenty wskazujące na możliwość spełnienia zarówno warunków technicznych i organizacyjnych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności objętej koncesją, jak i na posiadanie możliwości jej finansowania (art. 17 ust. 4 pr. dz. gosp.).

– 4) ochrony osób i mienia, tj. działalności wskazanej w art. 14 ust. 1 pkt 4 pr. dz. gosp. Są to przede wszystkim przepisy ustawy z 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. nr 114, poz. 740 z późn. zm.). Powołana ustawa (w art. 16) stanowi, iż po zasięgnięciu opinii właściwego (ze względu na miejsce działalności usługi) komendanta wojewódzkiego Policji – organem właściwym do udzielenia, ograniczenia lub cofnięcia koncesji na działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia jest minister spraw wewnętrznych i administracji. Koncesję wydaje się na wniosek zainteresowanego:

Uzyskanie koncesji było uzależnione od spełnienia określonych w rozporządzeniu prezydenta RP kryteriów (warunków) formalnych, a w niektórych przypadkach wykazaniem się również posiadaniem odpowiednich kwalifikacji (uprawnień) zawodowych. Z kolei odmowa wydania koncesji ograniczona była do sytuacji obligatoryjnie wyliczonych w akcie prawnym i odnosiła się do spełnienia warunków dotyczących ochrony bezpieczeństwa państwa i ważnego interesu publicznego. W ten sposób właściwe organy administracji uzyskały możliwość decydowania według swobodnego uznania o wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej, by nie zagrażało ono bezpieczeństwu państwa lub ważnemu interesowi publicznemu oraz obywatelom.

Zasada swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej nie ma również w gospodarce rynkowej charakteru absolutnego i podlega pewnym ograniczeniom (reglamentacji) przez państwo. Istotą działalności reglamentacyjnej jest ograniczenie swobody działania przedsiębiorców zarówno w procesie produkcji oraz świadczenia usług, jak i wymiany w celu ochrony interesu gospodarczego państwa i obywateli. Z prawnego punktu widzenia reglamentacja wyraża kompetencję do ingerencji organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w sferę realizacji istotnych gospodarczo praw podstawowych.

Jest on podatkiem o charakterze państwowym uregulowanym w ustawie z 28 listopada 1983 r. o tym samym tytule (tekst jedn. Dz.U. Z 1997 r. nr 16, poz. 89 z późn. zm.). Podatkowi temu podlega nabycie w drodze spadku lub darowizny przez osoby fizyczne własności rzeczy i praw majątkowych oraz nabycie praw do wkładu oszczędnościowego, na podstawie dyspozycji wkładcy na wypadek jego śmierci oraz nabycie własności rzeczy i innych praw majątkowych przez zasiedzenie.

Istotą koncesji (usług i robót publicznych) jest to, że jest ona udzielana w obszarach należących do sfery objętej monopolem państwa lub gminy, w których występuje wzajemność świadczeń państwa (gminy) i koncesjonariusza. Ponadto w obu postaciach koncesji – w drodze aktu administracyjnego powstaje stosunek prawny, który zawiera także elementy cywilnoprawne.

Wszyscy podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych są zobowiązani do comiesięcznego wpłacania zaliczek na poczet tego podatku. Zaliczki te pomniejsza się o zapłacone składki na ubezpieczenie zdrowotne. Ostateczne rozliczenie następuje po zakończeniu roku podatkowego. Jego podstawą są roczne zeznania podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu złożone na specjalnych ujednoliconych formularzach do 30 kwietnia roku następnego.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 pr. dz. gosp. organem koncesyjnym jest organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego upoważniony na podstawie ustawy do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany i cofania koncesji. Jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej, udzielenie lub odmowa udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji należy do ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności gospodarczej podlegającej koncesjonowaniu (art. 15 ust. 1 pr. dz. gosp.). W przepisie tym ustanowiona została generalna zasada kompetencji w sprawach udzielania koncesji przez właściwego ministra. Nie jest to jednak właściwość wyłączna, bowiem z przepisów odrębnych wynika także właściwość innych organów.

Jedną z podstawowych kategorii pojęciowych funkcjonujących we współczesnej świadomości społecznej jest podatek, wywierający silny i bezpośredni wpływ na działalność poszczególnych społeczeństw oraz na życie społeczne i gospodarcze kraju.

Współcześnie powyższe rozumienie koncesji w prawie niemieckim uległo pewnej zmianie. Ma ono postać umowy cywilnej, opartej na swobodnym uznaniu stron, dotyczącej korzystania z publicznych dróg lądowych lub wodnych. Zawarcie takiej umowy powinno jednak poprzedzać wydanie zezwolenia (aktu) administracyjnego na korzystanie z urządzeń technicznych i terenu. Oznacza to, iż koncesja daje przedsiębiorcy władzę nad fragmentem działań administracji, jak również stanowi o ich wykonywaniu przez niego we własnym imieniu oraz czerpaniu z nich korzyści.

Ustawa z 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej w rozdziale 3 art. 14 ust. 1 zawiera przedmiotowy zakres koncesjonowania, tj. wyliczenia dziedzin tej działalności, której wykonywanie wymaga uzyskania koncesji. Są to:

Jest uregulowany w siedmiu artykułach (od art. 60 do art. 66) ustawy z 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. nr 101, poz. 444 z późn. zm.: ostatnia zm. Dz.U. z 2000 r., nr 12, poz. 136).

Podatek jest zjawiskiem historycznym. Jako instytucja ekonomiczno-prawna ma swoją określoną genezę. Od najdawniejszych czasów ludzie płacili podatki. Płacono je już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Były to podatki gruntowy (tributum soli) i spadkowy {yecesima hereditatum). Znaczący wpływ na koncepcje i poglądy podatkowe w okresie średniowiecza wywarła doktryna Kościoła katolickiego, gdzie konstrukcje podatków rozpatrywane były poprzez pryzmat sprawiedliwości i moralności zgodnej z nauką Kościoła.

Podatek ten jest prawnie uregulowany w ośmiu artykułach (od art. 40 do art. 47) ustawy z 29 lipca 1992 r. o grach losowych i zakładach wzajemnych (Dz.U. z 1998 r., nr 102, poz. 650 z póżn. zm.). Jest podatkiem państwowym.