Przepis art. 24 ust. 4 pr. dz. gosp. postanawia, iż w okresie ważności promesy organ koncesyjny nie może odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie. Obowiązek ten nie ma jednak charakteru obligatoryjnego, a organ koncesyjny może odmówić przedsiębiorcy udzielenia koncesji jeżeli:

Rozliczenia pieniężne i bezgotówkowe pomiędzy przedsiębiorcami powinny być prowadzone za pośrednictwem banków. Szczegółowy sposób rozliczeń zawiera zarządzenie prezesa N B P z 29 maja 1998 r. w sprawie form i trybu przeprowadzania rozliczeń za pośrednictwem banków (MP nr 21, poz. 320).

Mimo znacznej różnorodności podatków w konstrukcji każdego z nich można wyodrębnić określone, stale występujące elementy składające się na tę instytucję. Są one nazywane podstawowymi składnikami konstrukcji każdego podatku. Zalicza się do nich:

Podatek należny VAT powstaje przy sprzedaży towarów i usług oraz innych czynności opodatkowanych według stawki podstawowej lub obniżonej. Kwotę należnego podatku VAT ustala się przez pomnożenie podstawy opodatkowania (obrotu netto) z odpowiednią stawką podatkową. (Obszerniejsze uwagi zob. w pracach L. Kamińska: l/AT – nowa jakość podatkowa, Poznań 1993: A. Barankiewicz: Wielka księga praw VAT, część 2. Prawo przedsiębiorcy, Wyd. Infor. Warszawa 1997, nr 6: A. M. Świstowska: Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług, Warszawa 1998: D. Hys: VAT 99. Komentarz do podatku od towarów i usług, Wyd. Infor. Warszawa 1999: S. Stężewski: Praktyczne rozliczanie podatku VAT, Wyd. Infor. Warszawa 1999: R. Wierzba: Finanse i bankowość a wejście Polski do UE, Wyd. SGH. Warszawa-Pułtusk 1999: W. Sasin: Podatek od towarów i usług VAT, Wyd. Sigma. Skierniewice 2000: Cz. Sławski: Wszystko o podatkach, rachunkowości i finansach w 2000 Biblioteka Podatnika nr 39, Wyd. Zakład Doradztwa i Organizacji. Gorzów Wlkp. 2000: P. Jeżewski: Zwolnienie z VAT podatników rozpoczynających działalność, Serwis VAT, Warszawa 2000, nr 4 oraz J. Zubrzycki: Leksykon VAT 2000, Oficyna Wyd. Unimex. Wrocław 2000 oraz C. Wiesławski, S. Kozłowski: VAT w rolnictwie, Suwałki 2000).

Z kolei podatkowe zasady gospodarcze, sprowadzają się do wyboru właściwych źródeł opodatkowania i ich nienaruszalności oraz uwzględniają możliwości przerzucalności podatków i ekonomiczne skutki ich wprowadzania.

W tej sytuacji kierownictwa placówek stają przed dylematem – czy i w jaki sposób reformować system płac? Mając świadomość, że reforma płac, w tym zwłaszcza zmiana relacj i płac miedzy grupami zawodowymi, stanowiskami i pracownikami wymaga dodatkowego zwiększenia środków, ponad poziom oczekiwanych przez pracowników podwyżek, większość placówek nie śpieszy się z modyfikacją zasad wynagradzania, ograniczając się do ustawowego wymogu wprowadzenia regulaminu wynagradzania. W regulaminach powtarza się na ogół zasady zawarte w odpowiednim zarządzeniu Ministra Zdrowia. Powstaje więc pytanie, czy w sytuacji braku środków na wynagrodzenia należy rezygnować z modyfikacji zasad wynagradzania? Otóż pragnę zwrócić uwagę, że kompleksowa restrukturyzacja placówek służby zdrowia nie może pomijać tak ważnej dziedziny jak płace. Przy pomocy płac można również dokonać restrukturyzacji zatrudnienia i podnieść poziom usług medycznych, odpowiednio motywując pracowników. Ponadto z motywacyjnego punktu widzenia system płac powinien umożliwiać pracodawcy uzależnienie plac od kwalifikacji pracy, predyspozycji pracowników i efektów ich pracy, zarówno w placówce bogatej jak i dysponującej mniejszymi środkami. Spłaszczenie płac zawsze demobi- lizuje pracowników bardziej operatywnych, mają on i bowiem własną skalą oceny pracy, nawet jeśli nie stosuje jej pracodawca.

Środki finansowe pozyskiwane mogą być także z udzielania świadczenia dla firm i zakładów pracy, takich jak badania profilaktyczne, orzekanie o przydatności do danego zawodu, przeprowadzanie testów psychologicznych. Celowe wydaje się powołanie oddzielnej komórki organizacyjnej, zajmującej się organizacją odpłatnych szkoleń i kursów z zakresu prawidłowego żywienia, udzielania pierwszej pomocy medycznej oraz kursów psychologicznych. Działalność tą można połączyć ze sprzedażą materiałów edukacyjnych. Uczestnictwo w programach promocji zdrowia organizowanych przez gminy, powiaty, inicjatywy wojewódzkie lub ogólnopolskie oraz samodzielne podejmowanie takowej działalności dla różnych grup ludności (poprzez organizację prelekcji, sympozjów, spotkań edukacyjnych) oprócz korzyści finansowych stanowi doskonały sposób upowszechniania ZOZ. Jawi się on wówczas w społeczności lokalnej jako jednostka prężna, dbająca wszechstronnie o dobro pacjentów. Unika się w ten sposób zarzutu naruszania art. !8b ustawy o ZOZ z dnia 30 sierpnia 1991 r., zakazującego przekazywania do publicznej wiadomości informacji o ZOZ mających znamiona reklamy.

Nie ulega wątpliwości, że konieczne jest przeprowadzenie szczegółowej analizy i podjęcie zdecydowanych działań, zmierzających do uzdrowienia sytuacji. Okoliczności wymuszają likwidację wielu placówek oraz restrukturyzację pozostałych.

Ocena i wybór wniosków zgłaszanych przez samodzielne Publiczne Zakłady Opieki Zdrowotnej (zwane dalej SPZOZ-ami ) i ich organy założycielskie dokonywana była w dwóch etapach. W pierwszym etapie ocena i weryfikacja wniosków była dokonywana przez Wojewódzkie Grupy ds. Oceny Wniosków składanych w ramach Programu Działań Wspierających dla Pracowników Zakładów Opieki Zdrowotnej jako Element Restrukturyzacji Zatrudnienia Związany z Reformą Ochrony Zdrowia.

Typowy, powiatowy zintegrowany SPZOZ, którym kieruję ulega stopniowemu demontażowi zgodnie z kierunkami reformy rynku zdrowotnego. Odbywa się to bez jakichkolwiek dodatkowych „środków pilotażowych”, bez medialnych fanfar, a często bez wiedzy Kasy Chorych, ale dzięki temu podjęte i wdrożone zmiany są realne do zastosowania w każdym innym miejscu. Jedynym cenzorem i opiniodawcą zmian jest lokalny, powiatowy i gminny samorząd, który w mojej opinii powinien teraz i za lat dziesięć zachować kontrolę nad skutkami prywatyzacji systemu zdrowotnego. Zadaniem dyrektora zintegrowanej placówki jest takie wdrożenie zmian, aby w każdym momencie samorząd mógł kontrolować poziom i jakość usług zdrowotnych na swoim terenie, a jednocześnie żeby zostały osiągnięte wszystkie korzyści wynikające z procesu prywatyzacji dużej części sektora zdrowotnego.

Niekorzystny system rozliczeń świadczeniodawców z Kasami Chorych i obligatoryjne, natychmiastowe egzekwowanie odsetek za nictcnninowość w sprawozdawczości, paraliżują często bieżącą płynność finansową i dodatkowo pogłębiają i tak już niełatwą sytuację w tej sferze.

Ten sektor rynku zdrowotnego ma w tej chwili najlepsze warunki do tworzenia samodzielnych małych struktur zdrowotnych w oparciu o jedyną stabilną rzecz na rynku zdrowotnym – listą podopiecznych. Lista podopiecznych daje dość mocną gwarancją pozyskiwania dochodów z Kasy Chorych, szczególnie tam gdzie pacjent nie ma wyboru – istnieje tylko jedna placówka zdrowotna lub pojedyncza praktyka lekarsko-pielęgniarska.

Po niemal dwóch latach działalności Kas Chorych można pokusić się o w miarę odpowiedzialną refleksję na temat obrazu poznawczego negocjacji pomiędzy przedstawicielami owej instytucji a reprezentantami organizacji i osób, które świadczą usługi zdrowotne. Celem tej refleksji jest wskazanie pewnych możliwości zwiększenia skuteczności procesów negocjowania w interesującym nas kontekście. Inaczej mówiąc pragmatycznym celem tego opracowania jest dostarczenie uczestnikom negocjacji użytecznych wskazówek do zwiększenia własnej szansy na uzyskanie korzystnego wyniku negocjacji.

Kwestie postępowania w sprawach udzielania zezwoleń i wpisu praktyk normuje rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 marca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach wydawania zezwoleń i wpisu do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich i grupowych praktyk lekarskich oraz ustalenia danych objętych wpisem i sposobu prowadzenia rejestrów (Dz.U. Nr 30, poz, 378), Z kolei wymogi lokalowe i wyposażeniowe odnoszące się do praktyk (co nie dotyczy praktyk wyłącznie na wezwanie) są określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonywaniu indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej (Dz.U. Nr 20, poz. 254).